پژوهشگر

همکاران پژوهشگر

چکیده پژوهش

زمینه و هدف: مالتیپل¬اسکلروزیس شایع¬ترین بیماری التهابی سیستم اعصاب مرکزی است، که ایجاد معلولیت می‌کند. فقدان اطلاعات کافی در مورد چگونگی اثر پلاسمافرز بر بیماری MS، باعث محدودیت استفاده از این روش درمانی به حمله‌هاي شديد مقاوم به درمان، شده است. سلول¬های TH17 جمعیت‌ سلولی اصلی پیش برنده بیماری MSمی¬باشند. سایتوکاین‌های TGF-β و IL-6 نقش کلیدی در تمایز و بقاء این جمعیت سلولی دارند. هدف از این مطالعه بررسی اثر تعویض پلاسما بر میزان بیان این سایتوکاین‌ها و پذیرنده هر یک در بیماری MS بود. روش بررسی: از 30 بیمار RR-MS در فاز عود علائم، قبل و بعد از پلاسمافرز درمانی نمونه خون محيطي جمعآوری، و سپس سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي جدا شد. روش Real-Time PCR جهت بررسی بیان mRNA سایتوکاین‌های TGF-β و IL-6 استفاده شد. به¬منظور بررسی بیان سطح سلولی TGF-βR و IL-6R از روش فلوسایتومتری استفاده شد. یافته‌ها: ضریب ناتوانی بیماران در اثر درمان کاهش معنی¬داری پیدا کرد(P< 0.01) و این بهبود علائم در گروه بیماران مرد به میزان معناداری بیشتر از بیماران زن بود ( P= 0.039). بعد از درمان افزایش معناداری در میزان بیان نسبی mRNA سایتوکاین TGF-β P=0.009))، و کاهش معناداری در بیان IL-6R P=0.028)) مشاهده شد. بررسی همبستگی بین متغیرها نشان داد بین میزان تغیرات بیان دو سایتوکاین در اثر پلاسمافرز ارتباط مستقیم معناداری برقرار است ( P= 0.03). از طرفی میزان بیان هر سایتوکاین بعد از درمان با بیان رسپتور آن سایتوکاین قبل از درمان ارتباط معکوس معناداری داشت (TGF-β, P= 0.019 و IL-6, P= 0.028 ). چنین ارتباط معکوس جالبی بین میزان بیان TGF-β و درصد فراوانی سلول¬های بیان کننده IL-6R و پذیرنده دو سایتوکاین به طور همزمان نیز مشاهده شد ( به ترتیب: P= 0.04 و P= 0.03 ). درصد فراوانی سلول¬های بیان کننده IL-6R با شدت بیماری (P= 0.001) و شدت بیماری نیز با میزان پاسخ به درمان (P= 0.009)، ارتباط مستقیم داشت. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که یکی از دلایل اثربخشی پلاسمافرز درمانی در بهبود بیماران MS کاهش بیان IL-6R و افزایش بیان نسبی TGF-βمی باشد و نیز اثرات این روش درمانی بر این دو سایتوکاین و پذیرنده های آنها مستقل نبوده و از ارتباط و همبستگی قابل توجهی برخوردار است.

خلاصه نتایج حاصله

یافته‌ها: ضریب ناتوانی بیماران در اثر درمان کاهش معنی¬داری پیدا کرد(P< 0.01) و این بهبود علائم در گروه بیماران مرد به میزان معناداری بیشتر از بیماران زن بود ( P= 0.039). بعد از درمان افزایش معناداری در میزان بیان نسبی mRNA سایتوکاین TGF-β P=0.009))، و کاهش معناداری در بیان IL-6R P=0.028)) مشاهده شد. بررسی همبستگی بین متغیرها نشان داد بین میزان تغیرات بیان دو سایتوکاین در اثر پلاسمافرز ارتباط مستقیم معناداری برقرار است ( P= 0.03). از طرفی میزان بیان هر سایتوکاین بعد از درمان با بیان رسپتور آن سایتوکاین قبل از درمان ارتباط معکوس معناداری داشت (TGF-β, P= 0.019 و IL-6, P= 0.028 ). چنین ارتباط معکوس جالبی بین میزان بیان TGF-β و درصد فراوانی سلول¬های بیان کننده IL-6R و پذیرنده دو سایتوکاین به طور همزمان نیز مشاهده شد ( به ترتیب: P= 0.04 و P= 0.03 ). درصد فراوانی سلول¬های بیان کننده IL-6R با شدت بیماری (P= 0.001) و شدت بیماری نیز با میزان پاسخ به درمان (P= 0.009)، ارتباط مستقیم داشت.

فایل های پژوهش