پژوهشگر

همکاران پژوهشگر

چکیده پژوهش

موضوع زخم های مزمن در کشور های توسعه یافته روز به روز اهمیت بیشتری پیدا می کند. آمار ها به طور واضحی نشان می دهد که جمعیت ها با افزایش سن افراد رو به روست. اگر چه استانداردهای زندگی در سال های اخیر بالاتر رفته است و سیستم سلامت پیشرفت چشمگیری داشته با این حال مطالعات نشان می دهد که بسیاری افراد اضافه وزن پیدا کرده و از سوی دیگر تحرک کمتری دارند. در نتیجه بیماری های مزمن غیرعفونی مانند، فشارخون بالا، دیابت شیرین و چربی خون بالا فراگیر خواهد شد. به دنبال این بیماری ها نیز زخم های مزمن گسترده تر شده و زخم ها ممکن است تا بیش از هشت هفته باقی بمانند. از منظری دیگر درمان زخم های مزمن در حال حاضر آزاردهنده و گران قیمت هستند. در واقع می توان گفت در حال حاضر زخم های مزمن یکی از مشکلات قابل توجه در سیستم سلامت دنیای مدرن می باشد. در اروپا به تنهایی سندرم پای دیابتی به 15000 نفر در سال رسیده است. بنابراین یافتن راهی برای درمان زخم های مزمن از جمله زخم های دیابتی رویکردی بهتر نسبت به قطع عضو خواهد بود. در این مطالعه بیان ژن نوترکیب Gli2 و همچنین بیان ژن های پایین دستی این فاکتور رونویسی یعنی دو ژن cdc25B و N-myc در بافت زخمی موش های تیمار شده با پلاسمید حاوی این ژن مورد بررسی قرار گرفت. بیان ژن Gli2 نوترکیب و همچنین دو ژن پایین دستی آن در بافت موش های زخمی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری را نشان می داد. نتایج مشابه آن در سلول های ترنسفرم شده HEK293T نیز حاصل شد. از سوی دیگر بررسی بیان این ژن ها در سطح پروتئینی با روش های وسترن بلات و ایمنوهیستوشیمی نیز افزایش قابل توجه ژن های Gli2، cdc25B و N-myc را نشان داد. نتیجه نهایی این که ژن نوترکیب Gli2 به عنوان یک فاکتور رونویسی و فعال کننده مسیرهای تقسیم سلولی توانسته است در بافت موش های تیمار شده با پلاسمید حاوی این ژن، به درستی عمل کرده و با افزایش بیان ژن هایی چون cdc25B و N-myc تقسیم سلولی را افزایش داده و در روند بهبود زخم های ایجاد شده در بافت پوست موش، اثری مثبت داشته باشد.

خلاصه نتایج حاصله

در این مطالعه بیان ژن نوترکیب Gli2 و همچنین بیان ژن های پایین دستی این فاکتور رونویسی یعنی دو ژن cdc25B و N-myc در بافت زخمی موش های تیمار شده با پلاسمید حاوی این ژن مورد بررسی قرار گرفت. بیان ژن Gli2 نوترکیب و همچنین دو ژن پایین دستی آن در بافت موش های زخمی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری را نشان می داد. نتایج مشابه آن در سلول های ترنسفرم شده HEK293T نیز حاصل شد. از سوی دیگر بررسی بیان این ژن ها در سطح پروتئینی با روش های وسترن بلات و ایمنوهیستوشیمی نیز افزایش قابل توجه ژن های Gli2، cdc25B و N-myc را نشان داد.

فایل های پژوهش