پژوهشگر

همکاران پژوهشگر

چکیده پژوهش

بر اساس یافته های مطالعه حاضر تعدادکل تداخلات دارویی کشف شده 663 مورد بود (میانگین کل تداخلات دارویی در 4/2 تداخل به ازای هر بیمار بود). از تعداد 663 تداخل، 574 تداخل از نوع مضر و 89 تداخل از نوع مفید بود. . از نظر شدت تداخل، تعداد 141 تداخل از نوع کوچک (Minor)، تعداد 511 تداخل از نوع متوسط (Moderate)، و تعداد 11 تداخل نیز از نوع بزرگ (Major) بود. از نظر احتمال وقوع تداخل، تعداد 30 تداخل از نوع Unlikely، تعداد 330 عدد از نوع Possible ، تعداد 111 عدد از نوع Suspected، تعداد 65 تداخل از نوع Probable و تعداد 127 تداخل از نوع Established بود. نیاز به تهویه مکانیکی ، نوع تغذیه و تعداد روزهای بستری در بخش مراقبت های ویژه عوامل اثر گذار بر شیوع تداخلات دارویی بودند. داروهایی از قبیل فنی توئین، دوپامین، رانیتیدین، کورتون ها (دگزامتازون، هیدروکورتیزون)، دوپامین، هپارین، میدازولام، آسپرین، منیزیوم، گلوکونات کلسیم، کلیندامایسین، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین و ونکومایسین درصد قابل توجهی از تداخلات رخ داده را منجر شده بودند. بر اساس یافته های مطالعه حاضر می توان اینگونه نتیجه گرفت که بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه در خطر نسبتا بالایی از تداخلات دارویی بخصوص تداخلات مضر دارویی قرار دارند. با توجه به اینکه وقوع تداخلات دارویی برای بیماران می تواند عوارضی جدی را برای آنها به همراه داشته باشد، توصیه می شود تا راهکارهای لازم برای کاهش وقوع تداخلات دارویی توسط مدیران به کار گرفته شود که از آن جمله می توان به آموزش بیشتر پزشکان متخصص در رابطه با تداخلات دارویی و استفاده از نرم افزارهای تعیین کننده خطاهای دارویی اشاره نمود. یافته های مطالعه حاضر می تواند مورد استفاده مدیران بیمارستانی، پزشکان و پرستاران شاغل در بخش های ویژه قرار گیرد. با توجه به افزایش هزینه و آسیب های ناشی از تداخلات دارویی و لزوم برنامه ریزی جهت پیشگیری و کاهش آن، نتایج مطالعه حاضر می تواند در این زمینه راهنمای مناسبی برای برنامه ریزان باشد. در پژوهش های آتی می توان با تمرکز بیشتری بر عوامل موثر بر تداخلات دارویی مطالعاتی را طراحی و اجرا نمود.

خلاصه نتایج حاصله

داروهایی از قبیل فنی توئین، دوپامین، رانیتیدین، کورتون ها (دگزامتازون، هیدروکورتیزون)، دوپامین، هپارین، میدازولام، آسپرین، منیزیوم، گلوکونات کلسیم، کلیندامایسین، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین و ونکومایسین درصد قابل توجهی از تداخلات رخ داده را منجر شده بودند. بر اساس یافته های مطالعه حاضر می توان اینگونه نتیجه گرفت که بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه در خطر نسبتا بالایی از تداخلات دارویی بخصوص تداخلات مضر دارویی قرار دارند. با توجه به اینکه وقوع تداخلات دارویی برای بیماران می تواند عوارضی جدی را برای آنها به همراه داشته باشد، توصیه می شود تا راهکارهای لازم برای کاهش وقوع تداخلات دارویی توسط مدیران به کار گرفته شود که از آن جمله می توان به آموزش بیشتر پزشکان متخصص در رابطه با تداخلات دارویی و استفاده از نرم افزارهای تعیین کننده خطاهای دارویی اشاره نمود.

فایل های پژوهش