پژوهشگر

همکاران پژوهشگر

چکیده پژوهش

سرطان معده، چهارمین سرطان شایع و دومین علت در مرگ های وابسته به سرطان در سرتاسر جهان می باشد. با وجودی که شیوع این سرطان در کشورهای توسعه یافته تاحدی پایین آمده است اما تقریبا" 8% تومورهای بدخیم تشخیص داده شده سرطان معده می باشند و بیش از 700 هزار نفر سالیانه در اثر سران می میرند. برخلاف مطالعات وسیع و گسترده در تشخیص و تداخلات دارویی، پیش آگهی در مورد پیشرفت سرطان پایین است و بهبودی کمی در این زمینه حاصل شده است. در سال های اخیر، پیشرفت های زیادی درباره فهم مکانیسم مولکولی و تغییراتی که منجر به شروع و گسترش سرطان می شود، ایجاد شده است. این مطالعات ژن ها و موتاسیون های بسیاری را در این زمینه آشکار کرده است. که شامل ژن هایی مانندHer-2/neu(c-erbB2)، c-Myc، BCL2L12، c-MET و موتاسیون هایی در TP53، K-ras و E-کدهرین می باشند. با اینهمه، درمان موفقیت آمیز سرطان پیشرفته و یا متاستاز سرطان، عمدتا وابسته به پاسخ تومور به شیمی درمانی سمی می باشد. فهم مسیرهای مولکولی مشخص در کنار پیشرفت و مقاومت به درمان، در سرطان معده ممکن است منجر به فرصت های درمانی جدید و همچنین بهبود کیفیت زندگی و حیات بیمار شود. CXCR4 به عنوان یک رسپتور به طور متفاوتی در سرطان معده هم در سطح رونویسی و هم در سطح پروتئینی بیان می شود. بیان متفاوت CXCR4 نیز با پروفایل ژنی تایید شده است. همچنین میزان CXCR4 (در سطح mRNA) در پلاسما بیماران مبتلا به سرطان معده نسبت به افراد کنترل سالم افزایش پیدا کرده است. بیان CXCR4 نیز با رفتار تهاجمی تومور همراه می باشد که شامل تمایز ضعیف، متاستاز و گسترش توموری می باشد. بنابراین این پروتئین می تواند به عنوان یک مارکر تشخیصی مستقل برای حیات کلی بیماران با سرطان معده به کار رود. تعداد زیادی از افکتورهای پایین دست محور که توسط CXCR4 تعدیل می شوند می توانند برای تغییر اثر محورCXCL12- CXCR4 در بیولو‍ژی سرطان معده محاسبه شوند. اگرچه نقش افکتورهای مختلف القاء شده با CXCR4 بر روی افراد با سرطان معده در فرایندهای مختلف سرطان مثل تکثیر سلولی و اتصال به صورت نامشخص باقی مانده است. با این وجود، شناسایی افکتورهای پایین دست CXCR4 در شرایط آزمایشگاهی برای شناسایی مکانیسم مولکولی که سبب پیشبرد سرطان می شود بسیار مهم می باشد. بخش دوم

خلاصه نتایج حاصله

همانطور که در نمودار شماره 1 نشان داده شده است، پس از 48 ساعت از مواجهه‌ی سلول‌های AGS با غلظت‌های مختلف (Mµ0 -80) کرایزین، با افزایش غلظت دارو، درصد سلول‌های زنده کاهش‌یافت. طبق نمودار در غلظت نزدیک به Mµ 67 تقریباً 50% از سلول‌های AGS زنده باقی‌مانده بودند و درنتیجه IC50 (غلظت مهاری)، کرایزین برای سلول‌های AGS در 48 ساعت توسط نرم‌افزار SPSS و آزمون probit معادل Mµ 942/0 ± 342/67 بدست آمد (نمودار1). نمودار 3-1. درصد زیست‌پذیری سلول‌های AGS پس از 48 ساعت مجاورت با مقادیر مختلف کرایزین با روش MTT: با افزایش غلظت دارو، درصد سلول‌های زنده کاهش‌یافته است . هر غلظت حداقل 3بار تکرار شده است (اثر وابسته به دوز) (mean ± SD). مواجه سلول های AGS با غلظت IC50 از ترکیب کرایزین منجر به کاهش میزان بیان CXCR4 و CXCL12 در سلول ها می شود. همانطور که در نمودار 2 نشان داده شده است کرایزین منجر به کاهش میزان بیان CXCR4 در زمان های مختلف می شود که در مقایسه با گروه کنترل در زمان های 48 و 72 ساعت از نظر آماری معنی دار بود (P<0.01). نمودار 2. میزان بیان ژن CXCR4: بررسی اثر ترکیب کرایزین در غلظت IC50 بر میزان بیان ژن CXCR4 همانطور که در نمودار 3 نشان داده شده است کرایزین منجر به کاهش میزان بیان CXCL12 در زمان های مختلف می شود که در مقایسه با گروه کنترل در زمان های 48 و 72 ساعت از نظر آماری معنی دار بود(P<0.05،P<0.01). hhh نمودار 3. میزان بیان ژن CXCL12: بررسی اثر ترکیب کرایزین در غلظت IC50 بر میزان بیان ژن CXCL12 مواجه سلول های AGS با غلظت IC50 از ترکیب کرایزین منجر به کاهش میزان بیان پروتئین CXCR4 در سلول ها می شود. همانطور که در نمودار 4 نشان داده شده است کرایزین منجر به کاهش میزان بیان پروتئین CXCR4 در زمان 48 ساعت می شود که در مقایسه با گروه کنترل از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). نمودار 4. میزان بیان پروتئین CXCR4: بررسی اثر ترکیب کرایزین در غلظت IC50 بر میزان بیان پروتئین CXCR4 شکل 1. میزان بیان پروتئین CXCR4 سطح سلولی به روش فلوسایتومتری

فایل های پژوهش