پژوهشگر

همکاران پژوهشگر

چکیده پژوهش

پاراکوات یکی از مهم ترین علف کش های بی پیرینیدیومی می¬باشد. این سم از حلالیت بالایی در آب برخوردار است. تزریق خوراکی پاراکوات در گروه بدون درمان (گروه دوم) به مدت 14 روز منجر به افزایش معنی دار در سطح سرمی TC ، TG ، LDL-C ، VLDL-C و بیلی روبین توتال ،AST ، ALP،ALT ،Urea ، Creatinine،Uric acid ، MDA سرم، MDA کبد ، MDA کلیه، سطح سرمی IL-1β کبد و کلیه، میزان بیان mRNA ژن IL-1β بافت های کبد و کلیه و همچنین میانگین پروتئین‌کربونیل در مقایسه با گروه کنترل شد اما درمان با کارواکرول در دوزهای 40 و 80 میلی گرم بر کیلوگرم فاکتورهای فوق را در مقایسه با گروهی که فقط پاراکوات دریافت کرده بود کاهش داد. مسمومیت با پاراکوات در گروه درمان نشده (گروه دوم) باعث کاهش معنی‌داری در سطح FRAP، فعالیت آنزیم های کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز کبد و کلیه نسبت به گروه کنترل شد. با این‌حال درمان خوراکی کارواکرول در دوزهای 40 و 80 میلی گرم بر کیلوگرم باعث افزایش قابل‌ملاحظه‌ای در سطح این فاکتورها در مقایسه با گروه دریافت‌کننده پاراکوات شد.

خلاصه نتایج حاصله

به نظر می‌رسد نقش کارواکرول در کاهش سطح پروفایل لیپیدی مربوط به خاصیت آنتی‌اکسیدانی آن در جلوگیری از نکروزه‌شدن سلول‌ها و مهار پروکسیداسیون لیپیدی توسط این ترکیب باشد. همچنین، کارواکرول با داشتن محتوای بالا گروه¬های هیدروکسیل و با خنثی‌کردن ROS نه تنها از پراکسیداسیون لیپیدها و اکسیداسیون پروتئین‌ها جلوگیری کند بلکه مانع از افزایش MDA و PC و همچنین بواسطه خاصیت آنتی‌اکسیدانی ناشی از محتوای بالا گروه¬های هیدروکسیل سطح سرمی IL-1β، میزان بیان mRNA ژن IL-1β بافت های کبد و کلیه نیز کاهش دهد. براساس يافته هاي مطالعه حاضر مشخص گرديد کارواکرول می تواند در بهبود سمیت کبدی و کلیوی ناشی از پاراکوات به میزان قابل ملاحظه ای موثر باشد. اثرات بهبود دهندگی کارواکرول در برابر افزایش ارتشاح لنفوسیتی هپاتوسیت¬ها احتمالا توسط خواص آنتی‌اکسیدانی این ترکیب میانجی‌گری می شود.

فایل های پژوهش