پژوهشگر

همکاران پژوهشگر

چکیده پژوهش

مولتيپل‌ اسکلروزيس(ام‌اس) يکي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مزمن التهابي تخريب‌کننده سيستم عصبي و همچنين از شايع‌ترين اختلالات عصبي در بالغين جوان در جهان است؛ که باعث کاهش توانايي‏هاي عملکردي فرد مبتلا مي‌شود. با پيشرفت بيماري ام‌اس، بيماران ازنظر عملکردي به مراقبين خانوادگي خود بيشتر وابسته شده و نمي‌توانند فعاليت‌هاي روزانه‌شان را انجام دهند؛ بنابراين لازم است که آن‌ها بيشتر و به مدت طولاني‌تر توسط خانواده‌هايشان مراقبت شوند. کمک روزانه که اعضاي خانواده براي همسر، والدين و شريک زندگي خود که مبتلابه بيماري است، فراهم مي‌کنند، هزينه‌هاي جسمي، رواني و اقتصادي سنگيني در بردارد و پيامدهايي نظير ناتواني در حل مشکلات، استرس‌هاي اقتصادي، تغييرات در نقش خانواده، تهديدات و يا تغيير انتظارات زندگي، احساس تنهايي، ترس از رها شدن را در بر خواهد داشت. اين در حالي است که مراقبين خانواده اغلب در طول مراقبت کمک بسيار مهمي فراهم مي‌کنند، با اين حال تحمل مسائل و مشکلات عديده بيماري آنان را سردرگم و پريشان‌خاطر نموده و منجر به تحمل بار سنگين مراقبت از بيمار مي‌گردند؛ همچنين اين مراقبين جهت سازگار‌ شدن و مديريت بهتر اين شرايط بايد از خودکارآمدي و عزت‌نفس بالايي برخوردار باشند؛ زيرا خودکارآمدي و عزت‌نفس مراقبين نقش حياتي در کنترل عوارض و مديريت بيماري‌هاي مزمن دارند؛ اما در سيستم‌هاي مراقبتي متأسفانه تمرکز ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتي بيشتر بر بيماران است و نيازهاي مراقبين آن‌ها کمتر مورد توجه قرار مي‌گيرد، لذا محققين بر آن شدند تا با تدوين برنامه خود مديريتي، ميزان تأثير آن را بر بار‌مراقبتي، خودکارآمدي و عزت‌نفس مراقبين خانوادگي بيماران ام‌اس مورد ارزيابي قرار دهند.

خلاصه نتایج حاصله

در اين مطالعه ارتباط مثبت بين کاربرد برنامه خودمديريتي و کاهش بار‌مراقبتي، افزايش خودکارآمدي و عزت‌نفس مراقبين خانوادگي بيماران مبتلا به ام‌اس مشخص شد. نتايج حاصل از اين مطالعه بيانگر آن است که اجراي برنامه‌ي خودمديريتي در جامعه مراقبين خانوادگي بيماران مبتلا به ام‌اس يک روش مناسب براي افزايش خودکارآمدي آنها بوده و باعث مي‌شود افراد احساس کنند که توانايي بيشتري براي مقابله و سازگاري با مشکلات جسمي و روحي ناشي از پيامدهاي بيماري ام‌اس داشته و اهداف جديدي براي خود و خانواده ترسيم کرده و اقدامات لازم در ارتباط با محدوديت‌هاي ايجادشده اتخاذ نمايند؛ همچنين اجراي اين برنامه روشي مناسب براي افزايش عزت‌نفس مراقبين بوده و بر اين اساس، سبب ارتقاء ارزش، احترام و جايگاه مراقب در خانواده شده و به دنبال آن سبب افزايش مسئوليت‌پذيري، اميدواري، داشتن جايگاه شغلي مناسب بدون استرس شغلي، بهبود ارتباطات خانوادگي، احترام گذاشتن به ديگران، مورد احترام ديگران واقع شدن و در کل سازگاري بيشتر با محدوديت‌هاي ناشي از پيامدهاي بيماري مي‌شود

فایل های پژوهش