پژوهشگر

همکاران پژوهشگر

چکیده پژوهش

زندگی اجتماعی انسان همواره شاهد انواع خشونت ها بوده است. خشونت را می توان به رفتار های پرخاشگرانه فیزیکی، روانی، اجتماعی که یک فرد بر فرد دیگری اعمال می کند، تعریف کرد. هر عملی که باعث آسیب یا احتمال آسیب، مرگ یا آسیب های روانی شود را سازمان جهانی بهداشت تعریف کرده است و این خشونت می تواند شامل استفاده عمدی از نیروی فیزیکی، تهدید کردن فرد دیگر یا گروه یا جامعه باشد. خشونت در محیط کار نیز می تواند وجود داشته باشد. خشونت محیط کار، به هر گونه رفتار فیزیکی و لفظی تهدید کننده در رابطه با شغل، که بر فرد در محل کار و یا بیرون از آن اعمال می شود، گفته می شود. خشونت محیط کار می تواند به چهارنوع جسمی، فیزیکی، روانی، جنسی و قومی_نژادی وجود داشته باشد8/90 درصد کارکنان با خشونت مواجه شده بودند که بیشترین خشونت از طرف خانواده بیمار به میزان 2/49 درصد و در بین مردان 4/50 درصد گزارش شد. میانگین سن افراد خشونت کننده 6/12 ±8/32 سال بود و بیشترین خشونت در اکثر روزها به میزان 32 درصد و بعد از آن در روز دوشنبه و جمعه به میزان 2/9 درصد اتفاق افتاده بود. شیفت عصر با 4/34 درصد خشونت دارای بالاترین میزان بود.

خلاصه نتایج حاصله

بین متغیر های جنسیت، بخش بستری، طول مدت بستری، مدت انتظار همراهان، شیفت، تراکم بیماران در بخش، دفعات تقاضای بیماران به ارائه خدمت و خشونت لفظی ارتباط معنا داری مشاهده شد به این ترتیب که با افزایش هریک از این موارد خشونت لفظی بین کارکنان بیمارستان افزایش یافته بود. اما بین متغیرهای ذکر شده و خشونت فیزیکی ارتباط معناداری مشاهده نشد.علاوه بر این 6/59 درصد از کارکنان به میزان خیلی کم با خشونت فیزیکی روبرو شده اند که در بین آنها هل دادن 4/20 درصد بیشترین و سیلی خوردن 2/1 درصد کمترین میزان خشونت فیزیکی بوده است. همچنین 60 درصد افراد بیان نمودند در مواجه با خشونت فیزیکی آسیب جدی ندیده اند. خشونت لفظی نیز به میزان خیلی کم 8/22 درصد در بین کارکنان اتفاق افتاده بود که توهین6/65 درصد، تحقیر 4/20 درصد، فحاشی 6/11 درصد، تهدید کلامی 6/5 درصد جزء بیشترین خشونت های لفظی گزارش شدند.

فایل های پژوهش